Սովորական ծնունդ, անսովոր նվեր կամ մի նամակի պատմություն

Երանի այս անգամ էլ ապրիլը սկսվեր միայն կատակով…..երանի չլինեին այդ օրերը և երանի Վաղինակը դպրոց հասներ խաղաղ ու անվրդով…..Ես կհամաձայնվեի նույնիսկ զրկված մնալ իմ կյանքի ամենագեղեցիկ պահերից մեկից, որի մասին հիմա կպատմեմ ձեզ, միայն թե չզոհվեին մեր թագավոր զինվորները…..

Ապրիլի 6-ին մեր դպրոցը նույնպես միացավ սահմանը պահող զինվորներին մթերք ու պարագաներ ուղարկելու նախաձեռնությանը: Ես որոշեցի քաղցրավենիքի հետ ինձ անծանոթ, բայց հարազատ Զինվորին ուղարկել նաև մի նամակ.

 

Չգիտես ինչու, նախորդ տարեդարձներին անկախ ինձնից գլխումս անընդհատ պտտվում էր ՛՛էսօր իմ ծնունդն ա՛՛, իսկ այս անգամ անընդհատ մոռանում էի, մայրիկս ասաց՝ ՛՛մեծանալուց է՛՛: Չգիտեմ՝ մեծանալուց է, թե ոչ, բայց ես այդ օրն, իսկապես, ամենաշատը այդ զանգին էի սպասում….

Ապահովության համար ֆիզկուլտուրայի ժամին մեր հեռախոսները տնօրենի կաբինետում ենք թողնում: Ես խաղում, վազում ու մարզվում էի և մտածում՝ տեսնես կզանգի?

Վերադարձանք դպրոց, վազեցի հեռախոսիս հետևից.  ՀԻՆԳ ԱՆՊԱՏԱՍԽԱՆ ԶԱՆԳ, ՛՛, 097……-ից: Այոոոո, զանգել էր իմ ընկեր զինվորը, ուռաաաաա…..: Երևի նա էլ հետո ամենաքիչը 15 անպատասխան զանգ տեսավ՝ իմ ու մայրիկիս համարներից…..

Մինչև կապը հաստատվեր զինվորի հետ,  մենք նշում էինք իմ ծնունդը: Ի դեպ, Նարեկը վատ թամադա չէր լինի, չէ՞

Ու ահա Կինո-Ֆոտոյի դասաժամին հնչեց զանգը, 097….. ես այնքան ուրախացա,  որ, պատկերացնու՞մ եք, առանց թույլտվություն խնդրելու դուրս թռա դասարանից.

-Ալո, Արա՞մ:

-Այո, այո….

-Դու նամա՞կ էիր գրել զինվորին:

-Այո /շունչս կարծես կտրվեր այդ պահին/

-Այն հասել է ինձ:

-Այո՞, ինչ լավ է, ուրախ եմ, ուզում եմ ես ու դու ընկերներ դառնանք:

-Ես էլ եմ ուրախ ու ուզում եմ, որ ընկերներ լինենք, ի դեպ այսօր քո ծնունդն է, չէ՞: Շնորհավորում եմ, առողջ լինես, բարով-խերով լինես….: Մենք ստացանք ձեր ուղարկած քաղցրավենիքը, շնորհակալություն…

-Այդ մենք ենք  շնորհակալ, որ պատրաստ եք ամեն ինչի՝ հանուն մեր հայրենիքի ու մեր խաղաղ երկնքի… Բա քո անունը ինչ ա՞, որտեղի՞ց ես /քիչ էր մնում ուրախությունից մոռանայի հարցնել/

-Գոռ Ներսիսյան, 20 տարեկան եմ, Եղեգնաձորից…Ես քեզ հաճախակի կզանգեմ, կիմանամ ոնց ես, ինչ ես…

-Ես էլ անհամբեր կսպասեմ քեզ:

Ու ես ներս ընկա դասարան ու բղավեցի՝ ԳՈՌ ՆԵՐՍԻՍՅԱ՜Ն: Ամբողջ դասարանը՝ ուռաաաա!!!!

Տուն մտա այն պահին, երբ Գոռը մայրիկիս հետ էր խոսում: Հրճվանքս, հիացմունքս և ուրախությունս բազմապատկվեցին: Մայրիկս խնդրեց նրան պատասխանել մեր զանգին նաև երեկոյան, երբ ծննդյանս սեղանի շուրջ կխմենք հատուկ ԻՄ ԶԻՆՎՈՐԻ, ԻՄ ԸՆԿԵՐ ԳՈՌԻ կենացը:

Ես չեմ հիշում, թե էլ երբ էի այդքան ուրախ, հուզված ու ՛՛օդերում՛՛ եղել: Ես զինվոր ընկեր ունեմ: Նա մեկն է հազարավոր քաջերից, որոնք գիշեր-ցերեկ մեր սահմանն են պահում, մեր հայրենի հողը:

5 րոպե չանցած մենք գտանք նրան ինտերնետում, հաջորդ օրը մայրիկս ճշտեց ամեն ինչ: Այո, հենց նա է իմ զինվորը՝ ժպտերես, ուժեղ ու բարի:

Գոռ ջան, այս նկարում կարծես ծովափում լինես 🙂 😀

Գոռին անհամբեր սպասում է նաև ընկերուհին՝ Ժաննան

Խաղաղ ու ժպիտով վերադարձ քեզ ու բոլոր ընկերներիդ, սիրելի Գոռ

Այս հիանալի տղաների հիանալի խմբի ամենակենտրոնում ԻՄ ԶԻՆՎՈՐՆ Է՝ ԳՈՌԸ

Aravot-ի վերջին հոդվածներից մեկում էլ անդրադարձել են Գոռին. անվախ ու քաջ վարորդին, որն անտեսելով թշնամուն, հենց նրա աչքի դեմով է անցուդարձ անում՝ սնունդ հասցնելով իր ընկերներին:

Վերջապես եկավ զինվորների համար սնունդ բերող բեռնատարը, որի վարորդը՝ Գոռը, պարզապես մոռացել է իր կյանքի մասին: Այս համարձակ տղայի մասին դարձյալ սիրով է խոսում հրամանատարը՝ Դավիթը: Ճանապարհի մի հատվածը գտնվում է թշնամու տեսակետում. Այս մասերում Գոռն արագ է քշում մեքենան, գիշերները՝ լույսերը հանգցրած:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ http://www.aravot.am/2016/04/10/678073/

Շնորհակալություն, սիրելի Գոռ, անհամբեր սպասում եմ քեզ, սպասում ենք ամբողջ ընտանիքով:

Երանի քեզ ճանաչեինք մեկ այլ առիթով, երանի Վաղինակը դպրոց հասներ և երանի չզոհվեին մեր քաջ տղաները….